"Zmęczone życiem" Rozdział 3

*perspektywa Camille*

-O mój Boże! Co się stało?! –spanikowana Blanca zbiegła z pośpiechem ze schodów.

-Yy… Spadłam? –odpowiedziałam z uśmiechem.

-Haha… Bardzo śmieszne. Nic Ci się nie stało?

-Nie… Chyba nie. Trochę boli, ale to raczej nic poważnego.

-Mamo? –Blanca niepewnie spojrzała na swoją mamę.

-Nie martw się kochanie. Camille ma rację. To nic poważnego.-odparła pani Rodriguez.

-O rany, Blanca! –krzyknęłam.

-Co?! Co się stało?

-Nie dałaś mi w końcu tej bluzy. –wyszczerzyłam się.

Blanca przewróciła oczami i wróciła na górę po swoją niebieską bluzę.

-Masz. I idź już, bo się spóźnisz na trening cheerleaderek.

-Wyganiasz mnie? –udałam oburzoną.

-Hm… Tak. –odpowiedziała moja przyjaciółka i otworzyła mi drzwi.

-Ej! –zatrzymałam się.

-Co?

-A ty czemu nie idziesz? Przecież trening Twojej drużyny piłkarskiej i trening cheerleaderek zaczyna się o tej samej godzinie.

-Wiem, ale dzisiaj zaczynamy 10 minut później, bo nasza trenerka poszła na zebranie do szkoły jej syna. –odpowiedziała Blanca.

-Aha, spoko. To ja już lecę. Papa! –pożegnałam się i pobiegłam w stronę szkoły.

*2 godziny później*

Weszłam do domu i od razu pobiegłam w stronę kuchni.

-Cześć mamo.

-Cześć kochanie. –przywitała się moja mama –Jak było na treningu?

-Ciężko, ale fajnie. Ćwiczyłyśmy piramidy. –odpowiedziałam biorąc sok z lodówki.

-Camille!

-No co?

-Tyle razy Ci mówiłam, żebyś nie piła prosto z kartonu! To nie kulturalne. –powiedziała mama.

Przewróciłam oczami, odstawiłam sok z powrotem do lodówki, podniosłam z podłogi moją torbę i poszłam na górę do pokoju. Była dopiero 17, więc nie miałam zamiaru jeszcze iść spać.

Miałam dużo czasu, więc postanowiłam nadrobić zaległości w czytaniu. Odwróciłam się w stronę mojej półki na książki i wzięłam pierwszą, która wpadła mi do ręki. „Pretty Little Liars” Sary Shepard. Dostałam tą książkę rok temu na urodziny i jeszcze nie zdążyłam jej przeczytać. Nareszcie mam na to trochę czasu. Usłyszałam dzwonek do drzwi, ale postanowiłam się tym nie przejmować i skupić się za książce.

-Camille! Blanca do Ciebie. –krzyknęła mama.

Westchnęłam. Najwyraźniej nie było mi dane przeczytanie tej książki. Wstałam z łóżka i zaczęłam iść w stronę drzwi. Usłyszałam hałas na schodach i zatrzymałam się. Wiedziałam, że moja przyjaciółka i tak za chwilę wparuje do pokoju.

-O rany, o rany, o rany, o rany!

-Co, co, co, co? –spojrzałam na Blancę zdziwiona.

-Nie uwierzysz! No nie uwierzysz! –moją przyjaciółkę aż roznosiło.

-Okej! Nie podniecaj się tak, tylko powiedz o co chodzi! –złapałam Blancę za ramiona.

-Do naszej szkoły przyjedzie nowy uczeń z wymiany!

-O rany! Na serio? Ale skąd? –teraz ja też byłam podekscytowana.

-Ze Stanów! W sumie, to nie będzie mu tak ciężko, bo język ten sam.

-Tylko kontynent inny. –dokończyłam za moją przyjaciółkę

-Ciekawe czy już widział London Eye, i Big Bena, i…

-Nie rób sobie planów. –przerwałam Blance –I tak Amanda i Valery się nim zajmą… O ile będzie przystojny.

*Następnego dnia*

Siedziałyśmy już z Blancą przed salą nr 13 czekając na historię, kiedy na korytarzu zapanowało poruszenie. Spojrzałyśmy na siebie i od razu wiedziałyśmy, że nowy właśnie dojechał. Kiedy szedł korytarzem odprowadzały go rozmarzone spojrzenia dziewczyn i nie całkiem przyjazny wzrok chłopców. Nowy był wysoki, miał jasnobrązowe włosy i już na pierwszy rzut oka widać było, że lubi ćwiczenia na siłowni. Nie wyglądał jak przypakowany osiłek, ale też nie przypominał słabeusza. Dziewczyny z klasy mojej i Blanci westchnęły kiedy tylko okazało się, że nowy trafił do nas. Wiedziałam już, że to ten typ chłopaka, który wręcz ŻYWI SIĘ uwagą dziewczyn. Nagle zauważyłyśmy, że idzie w naszą stronę…
_______________________________________________________________
Co prawda dopiero o 15, ale rozdział 3 jest. :)
I jak? Okej...?
xoxo Ola