"Zmęczone życiem" Rozdział 4

*perspektywa Blanci*

Czemu ten laluś idzie w naszą stronę?! Swoją drogą ciekawe czego chce. Może dowiemy się czegoś, jak z nim pogadamy. Mam nadzieję, że Camille, znana ze swej uszczypliwości, nie powie niczego głupiego. Dobrze wiem, że nie lubi takich chłopaków, ale cóż, nie wybieramy ludzi, których spotykamy w życiu. Albo gorzej, może ja palnę coś głupiego. Może okazać się, że jest miły i inteligentny. Chociaż nie, zmieniłam zdanie, na pewno jest idiotą. Po prostu lubię oceniać ludzi bez ich głębszego poznania. Już tak mam i się nie zmienię. Mam swoje zasady. Jeżeli ktoś jest taki czy taki, niezgodny z moimi zasadami, to po prostu się z nim nie zadaję. Wydaje mi się, że to ten typ, który pije, pali, przeklina, zachowuje się jak skończony idiota, myśli, że pozjadał wszystkie rozumy, uważa, że jest dorosły i wszystko mu wolno. Może się mylę, ale czas pokaże, jaki jest naprawdę.

-Cześć, Blanca i Camille? Tamte dziewczyny powiedziały mi, że to wy. – wskazał ręką na Amandę i Valery, które patrzyły na niego, jakby miały go zaraz schrupać.

-Jestem Chace. Może pomożecie mi się tu zaaklimatyzować? Pani Moreno powiedziała, że wy mi pomożecie. –powiedział nowy.

-‘Zaklimatyzować’? Skąd taki laluś jak ty zna takie trudne słowa? –syknęła cicho Camille, ale jednak wystarczająco głośno, żeby usłyszał.

-Na jakiej podstawie uważasz, że jestem lalusiem? –odparł.

-Lubię sądzić książkę po okładce.-tym razem już głośniej powiedziała Camille. Awanturę było czuć w powietrzu, a Camille nabierała pewności.

-Sorry, może pogadamy później. Teraz się spieszymy. –powiedziałam Chce’owi

Poszłyśmy na lekcję i do końca dnia nie wymieniłyśmy ani słowa.

*4 godziny później, dom Camille*

-Dziewczyno, coś ty odstawiła?!! Teraz na pewno nas znienawidzi. –krzyknęłam.

-Spokojnie, to tylko jakiś goguś ze Stanów. Nic wielkiego, nie musi nas lubić. –spokojnie odpowiedziała Camille.

-To super, naprawdę świetnie, że tak uważasz, ale ja nie chcę robić sobie wrogów. Zwłaszcza, że jeszcze prawie 2 lata będziemy ze sobą w klasie.- znowu krzyknęłam, tym razem ciszej.

-Jutro pójdziesz go przeprosić i żadnego ale!!!

-Blanca, zwariowałaś?! Nie mam zamiaru go przepraszać, a zwłaszcza dlatego, że nic złego nie zrobiłam! –powiedziała donośnie Cam.

-Bez dyskusji! Jutro to zrobisz. –odparłam chłodno.

Może byłam niemiła, w końcu to moja przyjaciółka, ale naprawdę chcę mieć z nim dobre stosunki. A jak nienawidzi Camille, to nienawidzi też mnie, bo jesteśmy tak jakby w nierozłącznym dwupaku.  Wierzę w nią, da radę to zrobić.

*następnego dnia w szkole*

Cam jeszcze nie przyszła, więc snułam się po szkole sama. Dość intensywnie rozmyślałam, bo zaraz za rogiem wpadłam na jakiegoś chłopaka. Miał w ręku batonika, który po zderzeniu ze mną…mmm…tak jakby uległ małej destrukcji (czyt. Upadł, a jakiś grubas przechodzący obok go zdeptał.)

-O jeju, przepraszam. Odkupię ci batonika. Naprawdę przepraszam. – spojrzałam w górę i zobaczyłam to czego na pewno nie chciałam zobaczyć. To był Chace.

-Luzik, nic się nie stało. Nie musisz kupować batonika. Serio, jest spoko. Fajnie, że wpadłem na taką ślicznotkę. –powiedział i popatrzył na mnie tak, że wszystkie kości automatycznie mi zmiękły. Blanca, dziewczyno, ogarnij się. Chcesz mieć z nim dobre kontakty, ale bez przesady.

-Z tą ślicznotką to przesadzasz, a batonika i tak odkupię. –odparłam bez emocji.

-Słuchaj mam takie pytanie. Czy ta twoja koleżanka, Camille, może…

Ehh, napisałam! Dumna Weronika! Mam nadzieję, że się podoba.

Miałam dodać w sobotę, ale nie wytrzymałam. Czekam na wasze opinie!

Do następnego! ;D

Xoxo

Weronika ;)